7 / 44
5
STICHTING
›
JAARVERSLAG 2015
I
O
N
A
gaan wie de meest relevante of baanbrekende bijdragen hebben
geleverd. Er wordt dus een mentaliteitsomslag vereist. Die omslag
is lastig te maken voor diegenen die van jongs af aan gewend
zijn te denken dat prestaties een doel op zichzelf zijn. Dat het
kunnen bogen op een succesvolle staat van dienst bijdraagt aan
eigenwaarde, welzijn en geluk. Eerst hard werken, daarna volgt de
beloning. En, wellicht, de rust om ervan te genieten.
Om terug te keren naar het begin: helaas lijkt die periode van
rust maar zelden aan te breken. Ook in hun vrije tijd ‘moeten’
moderne mensen nog steeds heel veel, waarbij zelden valt aan te
wijzen wie degenen zijn die dit van ze vragen.
Zingeving, mindfulness, yoga, cursussen filosofie: het aanbod groeit
met de dag. De behoefte aan pauzes is groter dan ooit. Men wil
niet aan zichzelf voorbij hollen en later niet hoeven terugkijken
op een leven dat, welswaar rijk aan indrukken en ervaringen was,
maar waarin de aandacht ervoor heeft ontbroken. Hoe ontdek je
de stroom die alle losse punten en (nieuws)flitsen met elkaar kan
verbinden? Wat is de kern, het hart in alle bezigheden? Waar vind
ik duurzame inspiratie? En dan: inspiratie waartoe?
Kan ik, met alle opgebouwde ervaringen, toch weer een
onbevangen beginner worden die de moed heeft om zogenaamd
bekende vraagstukken en opdrachten met frisse interesse tegemoet
te treden?
Durf ik mijn verbeeldingskracht aan te spreken? Een vertrouwde
benadering los te laten en het eens te proberen op de manier van
mijn broer, mijn buurman, mijn beste vriend? Slaag ik er nog in een
dilemma een dilemma te laten, en niet meteen naar antwoorden
en oplossingen te zoeken?
Hoe waardevol het bovengenoemde bezinningsaanbod ook kan
zijn, het komt hier alweer op activiteit aan. Op innerlijke activiteit,
dat is waar, maar dan nog: ook doelgericht en zeer bewust
niet
bezig zijn, is welbeschouwd een enerverende bezigheid. Waar je
moe van kunt worden, waar je van zou willen bijkomen.
Zo.
Nu even helemaal niets.
Een ritje in de trein, waarbij je gewoon maar door het raam
naar buiten staart, medepassagiers peilt, vlagen van gesprekken
opvangt, zonder boek op schoot, zonder muziek in je oren, en
langzaam een beetje wegdommelt… het is precies dit heerlijke,
saaie nietsdoen wat we onszelf en elkaar steeds minder lijken te
gunnen. Geen nuttig besteedde pauze, maar tussentijd. Je hoeft
er geen foto’s voor te bekijken: herinneringen komen en gaan,
door een geur die je per ongeluk opsnuift, door de aanblik van het
landschap in de regen, door een stem die lijkt op die van een leraar